Muren fall

Leiar:

Helgas tre konsertframsyningar med låtar frå Pink Floyds konseptalbum The Wall er historie, og det er verkeleg blitt skrive historie. Berre motet til å ryka på eit slikt gigantprosjekt er i seg sjølv imponerande, fallhøgda er ikkje liten. For dette er historia om eit fantastisk album og ein sterk film; å førestilla seg at det som nesten utelukkande er lokale krefter skulle kunna ta oss med storm, blanke auge og gåsehud er ikkje, med all respekt, lett å tenkja seg.

Men Martin Nygård Haug og Håkon Nielsen har våga å drøyma svært og gjennom det som må ha vore eit berg av detaljar og hardt arbeid klart å forankra draumen i lyd, lys, scenerigg, arrangement, øving, involvering, lyst og ambisjonstenning.

Suldølen og tilreisande fekk servert forrykande konsertar og vidunderleg musikk. Men me fekk noko meir, som kan og bør leva like lenge som Pink Floyds eventyrlege musikk. Me fekk sjå kva som kan skje når det blir bygd ein arena der menneske, kvar for seg og saman, får inspirasjon til å stå på tå og strekkja seg etter å vera så god ein berre kan. Å overgå forventingar krev hardt arbeid, øving, disiplin og tru.

Ofte blir prestasjon knytt til individualisme og solo-prestasjonar, men noko av det aller vakraste med The Wall på Kulturhuset, er kor tydeleg fellesskapen trer fram. Barnekoret, Songarlaget, musikarane, solisten, orkesteret og koristane er sauma saman til eitt og det viser at dei kjenner det der dei løfter kvarandre.

Ei av dei avisa snakka med etter framsyninga laurdag seier ho kjente seg stolt av å vera suldøl etter konserten. Det handlar om musikalsk gåsehud, men det handlar også om gleda over å kjenna at det eigentleg ikkje finst nokon murar når ein slepper kvarandre fri.

Me er ikkje alltid på vårt beste og mest rause, verken i større eller mindre samfunn. Det er sagt at ingen fryd er som skadefryd, at misunning er ei sterkare drift enn den seksuelle, og det finst sikkert mange fleire munnhell som kan ta gamle-Adam og gamle-Eva på kornet.

Men me kan betre, begeistring kan løfta oss. Fleire suldøler er denne helga observerte med blanke auge og nesten vantru glede over prestasjonar til sambygdingane sine, og bygdedyret ligg i eit hjørne og vansmektar.

Tusen takk, Martin Nygård Haug. Drøym meir og endå større!