Ein suldøl frå Somalia
Mohamed Ali (31 år) har budd åtte år i Suldal. Nå har han fått fast jobb i Statkraft Trøndelag ved Fosen Vind, Norges største vindkraftanlegg på land.
– TENK AT DU skulle ringa akkurat nå, det var bra altså, svarer Mohamed på telefonen. Så forklarer han vidare.
– Du skjøner, eg har fått fast jobb og skal snart flytta. Dei siste dagane har eg tenkt så mykje på korleis eg skal få takka alle dei flotte folka i Suldal som har hjelpt meg til å komma der eg er i dag. Og så ringer du, og eg kan få seia alt dette i avisa. Det er fantastisk!
DAGEN ETTER står Mohamed i døra, med eit ope blikk og eit stort smil, rett frå jobb i Hylen.
–Tida mi her i Suldal har vore fantastisk, Suldal er heime for meg nå, eg er suldøl, og sjølv om eg snart skal flytta, så drøymer eg om ein
gong å komma tilbake og bu her.
Han kom utan familie til Norge som flyktning frå Somalia, og etter to korte opphald på ulike mottak i Trondheim og Bremanger, kom han til Sand i desember 2010.
– Eg hugsar det som om det skulle vera i går.
Han smiler og fortel at det låg snø på bakken og første bustaden hans blei Bjødnateigen.
DER BUDDE HAN ei tid før han og ein kamerat flytta saman i ei leilegheit i Prestaåsen.
– Kor bur du nå, då?
– Eg bur hos Jonki (Jon Kåre Øvrabø, journ anm.) på Bakkadn.
Der har han budd så lenge han har gått på skule i Sauda og vore lærling hjå Statkraft.
Men før han kom så langt, stod det vanskelege, nye språket for døra.
HAN KAN IKKJE få skrøyta nok over alle dei flotte, eldre suldølene som har vore til uvur- derleg hjelp på leksehjelpa. Han starta på norskopplæring og fullførte sidan grunnskule-eksamenar.
– Tenk at dei stiller opp veke etter veke, på fritida si og utan å få betalt, berre for å hjelpa oss, han ristar litt på hovudet, ser opp igjen og gjentar:
– Eg har vore så heldig som kom til Suldal.
DET ER IKKJE BERRE innsatsen til leksehjelparane han er takknemleg over, men tilbodet som Ryfylkemuseet gir med Internasjonal kafé har også vore ein veldig viktig møteplass for han.
– Og kollegaene mine i Prestavikjo, dei har vore snille og hjelpsame heile tida, og mange av dei vil eg hugsa for alltid. For ein gjeng. Dei er så bra, altså!
Og så kjem han tilbake til den eldre garde igjen og må takka ein gong til for at dei stiller opp som sidemann på køyretrening. Han skjøner godt at det ikkje alltid har vore like lett, og berømmer alle som held ut. Sjølv har han lappen nå og køyrer rundt i si eiga kvite stasjonsvogn.
YRKESVALET VAR IKKJE vanskeleg. Interessa for å mekka ting har han hatt sidan han var barn og det stod mellom TIP og elektro. Han valde elektrolinja på Sauda vidaregåande skule, som han meinte ville gi han dei største mog- legheitene. To harde år.
– Eg strevde med språket og måtte studera veldig hardt, eg las sikkert mest av alle i lære-bøkene, smiler han og seier at spesielt i åra på vidaregåande hadde han stor nytte av lekse-hjelpa.
Det harde arbeidet løna seg. Etter elektrolinja, høg spenning, gjekk han rett ut i lærlingjobb hjå Statkraft i Suldal. Fagbrev, med «meget godt bestått», fekk han i juni. Og etter at fagbrevet var i hamn, fekk han jobb vidare hjå Statkraft fram til jul. I haust starta han med å søkja jobbar over heile landet.
MOHAMED SØKTE i lag med 79 andre på jobben som energimontør på Fosen Vind. Statkraft sitt nye anlegg i Trøndelag, som når det står fer- dig, blir Europas største vindkraftprosjekt på land. Det skal romma 278 vindturbinar i seks ulike parkar og forsyna 170 000 husstandar med straum.
33 søkjarar kom til intervju i første runde, og etter nok eit intervju, var Mohamed ein av ni som stod igjen med fast jobb hjå Statkraft. Han meiner det har vore ein stor fordel med bakgrunnen han har frå Statkraft.
Einaste skår i gleda er at jobben ikkje er i Suldal.
2019 STARTAR HAN med opplæring i Danmark fram til juni, før brakkerigg og arbeid med vindturbinane startar.
– Eg veit ikkje så mykje endå, men med tida må eg nok få meg eit hus der oppe. Men eg vil alltid sjå meg om etter jobb i Suldal, det er draumen min å få komma heim igjen.
Han er ikkje i noko forhold nå, men har ein flott son på seks og eit halv år.
– Han bur med mor si i Stavanger, og nå blir det å ta fly dit når eg skal besøka han. Det er eigentleg ganske enkelt og tar ikkje så lang tid, meiner han.
FIN NATUR og opne folk som han føler seg mest som i familie med er av dei tinga som gjer at han ønskjer seg tilbake.
– Ingen kjende meg, men eg blei tatt imot på ein flott måte. Folk ønskte meg velkommen til Suldal utan at dei visste kven eg var.
NÅ ER NESTE MÅL å snakka flytande norsk. Han fortel at han er ivrig lesar og lyttar av nyhende på VG og NRK og litt i lokalavisa.
– I Somalia budde eg ved kysten og me åt mest fisk til middag. Det gjer eg på Sand òg, men nå har eg lese i Suldalsposten at det ikkje er nok, at eg må ta tran i tillegg. Han ler høgt og framsnakkar tran med sitronsmak.
–Eg er flink å lesa og å forstå og høyrer at eg ikkje snakkar godt nok, men eg veit at eg kjem til å klara det ein dag.
SÅ ER HAN på veg ut døra.
– Du får heim og kosa deg med fisk til middag, du då, helsar eg han av garde.
– Nei, eg skal ikkje heim. To dagar i veka vaskar eg på Ryfylkemuseet. Du veit, eg var for gammal til å få ungdomskort då eg gjekk på skule i Sauda så både buss og ferje blei dyrt. Sidan den tid har eg vaska på museet i tillegg til skule og jobb. Eg har heile tida tenkt at eg ikkje seier opp den jobben før eg ein gong får meg fast jobb. Og det har eg jo nå, smiler han breitt på veg ut.
