Ein perfekt match

Internasjonale Suldal:

Daniel og Anne Cremer har funne kjærleiken til kvarandre og til Hebnes. Det blei full match i møtet via nettet. Seinare viste det seg at dei to også var ein perfekt match, då Daniel trong ny nyre.

I MYRAVEGEN PÅ HEBNES leiger dei eit gamalt, kvitt hus. Med vid utsikt utover Vindafjorden og over til Nedstrand. Mellom grøne bøar, med ei raudmalt løe i gardstunet, står Anne i døropninga og inviterer inn. Dialekten røper ikkje at ho ikkje er halvøybu.
– Kom inn, byr ho og viser veg inn til mannen Daniel og ei koseleg stove med tømmervegger og låge bjelketak.
– Eg forelska meg i akkurat denne plassen. Ikkje i Suldal, men i litle Hebnes. Eg visste det med ein gong – her skulle eg bu, ler Daniel, slår armane ut og viser fram vårdagen utanfor glaset. Han seier bestemt at når nokon spør om han reiser heim når han reiser til Tyskland, seier han at heim, det er her på Hebnes nå.

DENNE MÅNADEN er det tolv år sidan Daniel, då 29 år gammal, sette sjøbein på Hebnes og feriehyttene til Kjell Hebnes. Anne har vore suldøl i åtte år.
– Tida går, smiler ho og kjem ut frå kjøkkenet med nytrekt kaffi.
Korleis fann så ho vegen til det kvite huset mellom ekrene?
– Det var han, det, me treftest via nettet. Eg hadde aldri tenkt at eg skulle flytta til Norge. Ho set seg ned ved bordet, rister på hovudet og smiler når ho minnest tilbake.



DEI SNAKKAR BEGGE FLYTANDE NORSK, og Daniel er bestemt på at godt språk er nøkkelen til god integrering. Han skryt av norsklæraren han hadde på vaksenopplæringa, Magnus Kro, og sjefen sin den gong og i dag på kveiteoppdrettet på Helland, Ole Johan Østebø.
– Han snakka berre norsk med meg. Og om eg ikkje skjønte, så gav han ikkje opp. Han kunne seia den same tingen til meg sikkert tusen gonger, men til slutt så sat det.
Og Anne, som var nyutdanna lærar då ho kom til Suldal, fortel om ein mjuk start i barnehagen, og om ærlege ungar som retta henne når ho sa noko feil. Til hausten startar ho i jobben som rektor og einingsleiar på Marvik oppvektssenter.
– Du har ei plikt til å læra norsk om du skal bu her, slår Daniel fast.

– KORLEIS VAR DET å komma frå Tyskland til ein liten plass som Hebnes. Blei de tatt godt imot?
Dei nikkar bestemt på andre sida av bordet. Dette opptar tydeleg Daniel.
– Når du kjem til Norge har du fullstendig fridom. Du kan gjera kva du vil, og ingen bryr seg. Men du må ta ansvar sjølv. Oppsøkja folk, ta kontakt og visa at du er interessert i å bli integrert. Om du bidreg i samfunnet, får du mykje tilbake på små plassar som dette.
Anne føyer til at for henne var det enklare, ho som kom til dekt bord så og seia.
Daniel har foreldre som også har slått rot på Ropeidhalvøya og ein bror som tidlegare budde i Stavanger og jobba i olja, men som nå har flytta tilbake til Tyskland. Anne har foreldre som har budd i Norge eit par år, men som nå bur i Sverige.

– EG KJENTE MEG HEIME med ein gong eg kom til Hebnes. Eg visste med ein gong, at her skal eg bu, her skal eg leva og her skal eg ein gong døy, smiler Daniel.
Dei fortel om eit Tyskland der forholda er større enn det dei lever i nå. Meir folk og meir stress i arbeidslivet. Daniel ønskjer plass rundt seg, utsikt og eit rolegare liv. Så bryt han opp i eit smil og spøkjer med kona.
– For deg var det annleis. Du hadde jo meg å komma til. Dei ler hjarteleg begge. Så fortel Anne om første sommaren på Hebnes. Det var strålande vêr, det var strandliv og bålkos og lange dagar under sola. Ho tenkte i sitt stille; kva er all den klaginga over vêret, dette er jo perfekt.
– Men, nå veit eg betre, nikkar ho.

Eg visste det med ein gong – her skulle eg bu.

DANIEL SEIER HAN LIKAR å ha det roleg rundt seg, men naboar kan fortelja om ein særs aktiv kar. Han har alltid vore aktiv med idrett, spesielt ballspel. Etter to år i Norge var han involvert som både trenar og dommar.
– Jentelaget eg trente i Haugil var heilt spesielt. For nokre flotte jenter, skryt han og ser med glede tilbake på den tida. Nå er jentene flytta ut og fotballaget historie. Då Daniel fekk tilbod frå Sauda om å trena jenter14 i handball, var det ikkje vanskeleg å takka ja.
– Nå har me vunne serien. Ambisjonane til desse handballjentene er høge. Det kan eg lika.
Når Daniel er på parketten og trenar jentene, kosar Anne seg i bassenget.
– Eg likar å symja, men det er hagearbeid og blomster som er min store hobby. fortel ho. Noko hagen utanfor ber preg av. Så set ho i ein skrattlått og forklarer at grønsaker held ho seg langt unna. Når bøndene rundt køyrer skit, kjennest det som om alt som kjem frå hagen også smakar skit.
– Sånn er det å bu på landet, og sånn skal det også vera, skyt sidemannen inn.

PARET HAR OGSÅ FØRT INN sine tradisjonar i nabolaget. Om somrane har dei sett opp stort partytelt i hagen og invitert til grilling.
– Då har me vore opptil 70 gjester, med stort og smått. Med tysk suppe og heilstekt gris på menyen, og gjester som sat til morgonkvisten og koste seg. Det var veldig koseleg.
Daniel og Anne diskuterer og kjem fram til at på slike tilstellingar kjem den norske folkesjela tydeleg fram. Dei har observert at folk finn helst saman med folk dei bur nærast, og Daniel meiner at her er det stor forskjell frå kva dei er vane med frå Tyskland.
– Når det er fest, som for eksempel konfirmasjon, er me vant med at alle blir invitert, ikkje berre familien.



NÅ HAR DET VORE TO SOMRAR utan grillfest i hagen mellom ekrene på Hebnes, og dei fortel om to år med sjukdom. Daniel fekk ny nyre for eitt år sidan, Anne si nyre.
– Eg fekk valet mellom eit liv med dialyse eller transplantasjon. Frå dag ein ville Anne stille som donor, men eg var absolutt totalt imot det. Tenkte på alt ansvaret, fortel Daniel alvorleg. Men då det viste seg at Anne var ein perfekt match, og operasjon var einaste alternativ blei det operasjon og to månader på sjukehus i Oslo for Daniel. Etter operasjonen har han gått sjukemeldt i eitt år, men nå er han hundre prosent frisk og dei ser lyst på framtida.
– Han er litt kjenslevar rundt operasjonsstaden ennå. Typisk mann veit du, ertar kona spøkefullt. Nå er Daniel glad for å vera tilbake i jobb, og dei håper dei snart kan snu seg rundt og samla alle i teltet i hagen igjen.

NÅ SATSAR DEI på ein fin sommar og gler seg til årets ferietur. Dei er glade i å reisa rundt i verda. Det er den store hobbyen. Om hausten er det storbyferie og kvar sommar er det ut på langtur til små, eksotiske plassar der det er flott å dykka. Dei reknar opp destinasjonar som Indonesia, Afrika, Maldivene, Brasil og den Dominikanske Republikk. Sommarens tur går til Azurene og øyhopping der. I år har dei blitt tvungen til å tenkja i trygge banar når det gjeld Daniel og infeksjonsfare.
– Når me bur på ein liten plass er det kjekt å komma vekk å oppleva andre ting – og så er det så flott å komma tilbake til Hebnes etterpå.